Το επιπλέον φορτίο των νέων με χρόνιες παθήσεις

Η Τόνι Μπέρνχαρντ, συγγραφέας πολλών άρθρων και δύο βιβλίων με πρακτικές συμβουλές για όσους πάσχουν από χρόνιες ασθένειες, γράφει για τα επιπλέον εμπόδια που ταλανίζουν τους νέους ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με χρόνιες παθήσεις. Η ίδια η συγγραφέας διαγνώσθηκε με σύνδρομο χρόνιας κοπώσεως σε μεγάλη ηλικία και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την θέση της ως καθηγήτρια νομικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Μετά την επαφή της με πολλούς ασθενείς διαπιστώνει ότι η ψυχολογία των ασθενών που βρίσκονται ακόμα σε νεαρή ηλικία επηρεάζεται σε μεγαλύτερο βαθμό και τονίζει επτά συγκεκριμένα σημεία. Το πρώτο σημείο το οποίο της τονίζουν οι περισσότεροι νεαροί ασθενείς είναι πως δεν τους πιστεύει ο κοινωνικός τους περίγυρος. Ακριβώς επειδή βρίσκονται σε νεαρή ηλικία, οι άλλοι άνθρωποι τους αντιμετωπίζουν με καχυποψία, είτε ακόμα και με οργή, όταν τους βλέπουν να καταλαμβάνουν θέσεις πάρκινγκ για άτομα με ειδικές ανάγκες ή όταν δεν παραχωρούν τη θέση τους στο λεωφορείο σε κάποιον ηλικιωμένο. Αυτό δεν έχει μόνο σαν συνέπεια οι νέοι ασθενείς να νιώθουν πληγωμένοι και αδικημένοι, αλλά ακόμα και να κατηγορούν τον εαυτό τους και να χάνουν τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμηση τους. Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με την δυσπιστία των άλλων ανθρώπων σε ότι αφορά το μέγεθος του πόνου που μπορεί να νιώθουν. Οι νέοι ασθενείς αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν και την άγνοια των ανθρώπων που δεν πιστεύουν ότι ένας νεαρός οργανισμός μπορεί να υποφέρει σε τέτοιο βαθμό ή από παθήσεις που συνήθως εμφανίζονται σε μεγαλύτερες ηλικίες. Ένα τρίτο ζήτημα που ανακύπτει σε νεαρά άτομα είναι ότι ανησυχούν ότι δεν θα ζήσουν ένα ρομαντικό δεσμό. Οι νεαροί ασθενείς συχνά φοβούνται ότι χάνουν τον ρομαντισμό που έχει μια πρώτη γνωριμία, επειδή μπορεί να ακολουθούν μια προγραμματισμένη θεραπεία που δεν τους αφήνει χρόνο και ενέργεια για να ακολουθήσουν τον νέο τους σύντροφο σε συναυλίες και εκδρομές. Τέταρτον, οι νέοι άνθρωποι είναι πιθανό να αναγκασθούν να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους και να χάσουν έτσι την δυνατότητα μίας επαγγελματικής σταδιοδρομίας, εξαιτίας των δυσκολιών που προκαλεί μία χρόνια πάθηση στην καθημερινότητά τους. Πέμπτον, είναι αναγκασμένοι να βλέπουν συνομηλίκους τους να συμμετέχουν σε δραστηριότητες στις οποίες οι ίδιοι πλέον δεν μπορούν, ή να εγκαταλείπουν αγαπημένες τους ασχολίες. Αυτό είναι κάτι που τους προκαλεί απογοήτευση, θυμό, θλίψη και το χειρότερο από όλα οδηγούνται στο να τα βάζουν με τον εαυτό τους. Έκτον, είναι επίφοβο, ειδικά για ένα παιδί που πηγαίνει ακόμα στο σχολείο, να στιγματιστεί και να απομονωθεί από το κοινωνικό σύνολο. Καθώς τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες μπορεί να γίνουν πολυ σκληρά, ένα παιδί με χρόνια πάθηση μπορεί να αντιμετωπιστεί με άσχημο τρόπο από τους συνομηλίκους του. Τέλος, ένα επιπλέον φορτίο που βαραίνει τους νεαρούς ασθενείς είναι το μέλλον τους. Ευρισκόμενοι ακόμα στο ξεκίνημα της ζωής τους, οι νέοι απασχολούνται σε μεγαλύτερο βαθμό για το κατά όσο θα επηρεάσει τη ζωή τους η εξέλιξη μίας χρόνιας πάθησης. Για να δεις το άρθρο αναλυτικά: http://www.psychologytoday.com/blog/turning-straw-gold/201403/the-extra-burdens-faced-young-people-chronic-illness