12 πράγματα που δεν λες ποτέ σε κάποιον που πάσχει από χρόνια ασθένεια

Κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μην λέγονται γιατί όχι μόνο δεν βοηθάνε αλλά γιατί μπορεί και να χειροτερέψουν μία κατάσταση. Πριν πεις το οτιδήποτε καλύτερα είναι να αναρωτηθείς πρώτα αν αυτό που θα πεις θα βοηθήσει πραγματικά ή αν είναι πραγματικά απαιραίτητο να το πεις. Συχνά είναι καλύτερο να μην λες κανείς τίποτα. Αρκεί να σε νιώθει ο άλλος δίπλα του. Ο Τσαρλς Πούρντυ συνοψίζει τα 12 σχόλια που είναι καλύτερα να αποφύγεις βασιζόμενος σε αληθινές ιστορίες και συμβουλές από ειδικούς ψυχολόγους. 1. “Είναι όλα στο μυαλό σου.” Η Μάρτζι από το Σιάτλ, η οποία πάσχει από ινομυαλγία, λέει πώς οι φίλοι της προσπάθησαν να την βοηθήσουν λέγοντας της ότι όλα είναι στο μυαλό και να μην σκέφτεται ότι είναι άρρωστη. Η θετική σκέψη είναι βοηθητική, αλλά δεν μπορεί να θεραπεύεσει και ο ασθενής ο οποίος ο γνωρίζει και υποφέρει τελικά δεν βοηθάται. 2. “Δεν μου φαίνεσαι άρρωστος.” Η Πάμελα Γκίλχριστ που ζει στο Σινσινάτι και πάσχει επίσης από ινομυαλγία, θυμάται πως ένας υπάλληλος αεροπορικής εταιρείας τη ρώτησε μία φορά με επικριτικό ύφος: “Γιατί χρειάζεσαι καροτσάκι; Καρκίνο έχεις;” Σύμφωνα με το ΚΕΠΑ, ένας στους τέσσερις από τους ασθενείς με χρόνιες παθήσεις αντιμετωπίζουν δυσκολίες στις καθημερινές τους δραστηριότητες αλλά δεν έχουν ορατά συμπτώματα. 3. “Έχασες βάρος; Φαίνεσαι υπέροχη!” Παρότι ζούμε σε μία κοινωνία που οι δίαιτες έχουν γίνει εμμονή, δεν είναι κάθε απώλεια βάρους επιθυμητή. Για παράδειγμα, ο κύριος Μπουρνέτ, ο οποίος πάσχει από ελκώδη κολίτιδα, λέει πως όταν χειροτερεύει η κατάσταση του μπορεί να χάσει 5 κιλά σε λίγες μόνο ημέρες και πως όσο πιο αδύνατος φαίνεται τόσο πιο άρρωστος είναι. Επομένως, μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα άκομψο τελικά ένα κοπλιμέντο για το βάρος. 4. “Λυπάμαι” Ο Τζος Ρόμπινς, ασθενής με HIV και ακτιβιστής, μπλόγκερ και συγγραφέας γύρω από θέματα του ιού, λέει αυτό είναι που ακούει πιο συχνά από τους ανθρώπους που μαθαίνουν ότι πάχει από HIV. Είναι προτιμότερο, λέει ο ίδιος, να πεις “είμαι εδώ για σένα.” 5. “Είμαι βέβαιος όλα θα πάνε καλύτερα.” Ο Μαρκ Μπλακ, ασθενής από τον Καναδά με συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, λέει πως ευχές ταχείας ανάρρωσης δεν βοηθούν σε καμία περίπτωση κάποιον που πάσχει από χρόνια ασθένεια. Καλύτερα είναι να είσαι δίπλα του και να κάτσεις να τον ακούσεις απλά. 6. “Αυτό το έπαθες από κάτι που έκανες;” Η Κύνθια ΜακΚέυ είναι ψυχοθεραπεύτρια που δουλεύει με οικογένειες ασθενών με χρόνιες παθήσεις. Η ίδια λέει πως είναι ιδιαίτερα σκληρό να ρωτάς έναν ασθενή εάν η πάθηση του οφείλεται στη διατροφή του, στον τρόπο ζωής του, στο αν κάπνιζε ή σε ότιδήποτε άλλο. Η απόδοση ευθυνών είναι το τελευταίο που χρειάζεται κάποιος που η υγεία του έχει κλονιστεί από κάποια ασθένεια ή ατύχημα. 7. “Ο κολλητός του κουνιάδου του γείτονα που έχει την ίδια πάθηση είναι περίφημα!” Ο Ντείβ Μπέξφιλντ έχει δημιουργήσει μία ιστοσελίδα για άτομα που πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας. Λέει πως ασθένειες σαν την σκλήρυνση διαφοροποιούνται σε μεγάλο βαθμό από ασθενή σε ασθενή και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Επομένως δεν δίνεις κουράγιο με ένα τέτοιου είδους σχόλιο. 8. “Καταλαβαίνω ακριβώς πως είναι να έχεις χρόνια δερματοπάθεια. Κι εγώ βγάζω τα φρύδια μου κάθε μήνα.” Η συγγραφέας, ομιλήτρια και ακτιβίστρια Κάρλυ Φίντλευ, η οποία πάσχει από ιχθύαση, μία επώδυνη ασθένεια του δέρματος, έχει ανεβάσει το μπλογκ της μία λίστα από εξωφρενικά σχόλια που έχει ακούσει με σχόλια σαν και αυτό. Εκτός εάν πραγματικά καταλαβαίνεις πως νιώθει ο άλλος, είναι καλύτερα να αποφύγεις να το πεις. Πες καλύτερα “πως νιώθεις;” και άκουσε τι έχει να σου πει ο άλλος. 9. “Είσαι τόσο γενναίος!” Η Μαρίζα Ζεπιέρι είναι διοικητικό μέλος του Αμερικανικού Ιδρύματος για το Συστηματικό Ερυθηματώδη Λύκο, και διατηρεί και αυτή μπλογκ όπου παραθέτει τα σχόλια που έχει ακούσει και δεν την έχουν βοηθήσει καθόλου. Λέει πως δεν νιώθει γενναία, αφού δεν είναι κάτι το οποίο το επέλεξε, νιώθει όμως δυνατή. 10. “Είσαι αξιοθαύμαστος. Εγώ στη θέση σου δεν θα μπορούσα να κυκλοφορώ έτσι.” Η δερματολόγος Τόραλ Πάτελ εργάζεται συχνά με ασθενείς που αντιμετωπίζυν χρόνιες δερματικές παθήσεις. Τονίζει ότι πρέπει όλοι να προσέχουμε τα “κοπλιμέντα” που κάνουμε, τα οποία μπορεί τελικά να είναι προσβλητικά. 11. “Πρέπει να δοκιμάσεις αυτό το καταπληκτικό θεραπευτικό βότανο.” Ο Τεντ Μέγιερ πάσχει από τη νόσο του Γκοσέ, μία σπάνια ασθένεια που οφείλεται στην έλλειψη ενός ενζύμου από τον οργανισμό. Αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο είναι όλοι αυτοί που νομίζουν ότι αυτή η σπάνια γεννετική διαταραχή μπορεί να καταπολεμηθεί με βότανα ή βιταμίνες και ότι μπορεί κίολας να μην έχουν υποπέσει στην αντίληψή του. 12. “Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.” Η ψυχοθεραπεύτρια Τόνι Κόλεμαν εργάζεται με πολλούς ασθενείς με χρόνιες παθήσεις. Τονίζει πως παρηγορητικά σχόλια αυτού του είδους ή όπως “ο Θεός δεν δίνει ασθένειες που δεν μπορούμε να τις αντέξουμε,” το μόνο που πετυχαίνουν είναι να κάνουν τον ασθενή να νιώθει πιο απομονωμένος. Συνεπώς, είναι καλύτερα να αποφεύγουμε μετρήσεις και συγκρίσεις για το πόσο πόνο μπορεί κάποιος να αντέξει. Επομένως τι μένει για να πούμε; Όταν δεν αισθανόμαστε καλά ή φοβόμαστε για την υγεία μας, το τελευταίο που θέλουμε να ακούσουμε είναι συμβουλές, ειδικά αν προέρχονται από μη ειδήμονες. Αυτό που θέλουμε από τους ανθρώπους γύρω μας είναι να μας ακούσουν. Ο ψυχοθεραπευτής Λάρυ Μπέρκελχάμμερ, που ειδικεύεται σε άτομα με χρόνιες παθήσεις, προτείνει ως λύση να προσπαθούμε να παραφράζουμε όσα μοιράζεται μαζί μας ο ασθενής. Σύμφωνα με τον ίδιο, “η παράφραση των όσων μας λέει είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος επικοινωνίας, επειδή ο ασθενής νιώθει ότι όχι απλά τον ακούς αλλά ότι τον καταλαβαίνεις.” Άρα, μία πρόταση σαν “σε ακούω να λες ότι τα πράγματα φαίνονται πολύ άσχημα αυτή τη στιγμή,” ή “φαίνεται ότι ο πόνος είναι πολύ δυνατός σήμερα—πως μπορώ να βοηθήσω;” δίνει τη δυνατότητα για μία πιο εποικοδομητική, υποστηρικτική και ουσιαστική συζήτηση από ότι μία αμφιβόλου αξίας συμβουλή. Είναι καλό να θυμόμαστε ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, και ότι κάθε σχέση είναι διαφορετική. Εάν δεν νιώθεις σίγουρος για το πως να συμπεριφερθείς, προτίμησε μία όσο το δυνατόν διακριτική στάση ή ακόμα ρώτα τι πρέπει να κάνεις: “Είμαι εδώ για σένα, αλλά δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω. Πες μου τι νιώθεις και τι θα προτιμούσες να κάνω.” Πηγή : http://www.healthline.com/