Το χρονικό μιας διάγνωσης

Πάντα γκρίνιαζα το τελευταίο καιρό στους γιατρούς. Έλεγα «ζαλίζομαι, δεν μπορώ πια να ευχαριστηθώ τίποτα». Εκείνοι με κοιτάζανε και με θεωρούσανε υπερβολική. «Μα το χρώμα σου είναι καλό, ιδέα σου θα είναι. Ψυχολογικά». Και εγώ να αισθάνομαι πως κάτι δεν πάει καλά με μένα, ένιωθα σαν κάτι να μου 'ρουφάει' τη ζωή και πως σιγά σιγά πέθαινα. Κάποια στιγμή πήγα ξανά στον γιατρό. Θορυβήθηκε από τις έντονες και συχνές μου γκρίνιες και με έβαλε να κάνω ότι εξετάσεις υπήρχαν. Όταν πήγα τα αποτελέσματα τους έβλεπα περιμένοντας απέξω να μπαινοβγαίνουν στο γραφείο με μια ένταση και εγώ έτρεμα, ήξερα ότι κάτι θα συμβεί. Όλα τα τμήματα έγιναν μια ομάδα να δουν τι μπορεί να αξιολογηθεί. Τίποτα. Με ύφος σχεδόν λύπησης με στείλανε σε ένα άλλο νοσοκομείο. Ήταν εκείνη η πρώτη μέρα του Φλεβάρη – μήνας ύπουλος και μισητός για μένα – που σχεδόν μου επέβαλαν να κάνω εισαγωγή. Μου έκαναν άπειρες εξετάσεις, τόσες πολλές που από ένα σημείο και μετά είχα χάσει τον έλεγχο. Εγώ το μόνο που έκανα είναι να κλαίω απαρηγόρητη. Πιθανώς στην πλειοψηφία των ατόμων να ήμουν κατακριτέα για την έλλειψη θάρρους που με διέκρινε. Δεν καταλάβαινα που είχα φταίξει- τι μου συνέβαινε και ενώ ήμουν απόλυτα υγιής τώρα στα 29 μου δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω καλά καλά από τη ζαλάδα. Η ομάδα που με είχε αναλάβει με είχε πάρει χαμπάρι και με φώναζαν περιπαικτικά «το κοριτσάκι που όλο κλαίει» ξέρω, είχα γίνει γραφική αλλά ήμουν τρομοκρατημένη. Λέξεις σαν τον ΚΑΡΚΙΝΟ κάνανε συχνά την εμφάνισή τους στο κουρασμένο μου νου και μου κοβόντουσαν τα πόδια αυτόματα. Το μόνο που θυμάμαι έντονα μέσα από όλο αυτό είναι την αδερφή μου- να μου φιλάει το χέρι στην είδηση πως δεν είναι καρκίνος και εγώ να δακρύζω. Αυτό με έκανε να καταλάβω πως δεν ήμουν μόνη. Όχι, δεν ήμουν. Αν και η ανηφόρα ήταν δική μου. Οι άνθρωποι που με αγαπούσαν ήταν δίπλα μου, συνοδοιπόροι. Και αυτό ήταν υπέροχο από μόνο του. Νομίζω ήμουν η μικρότερη ασθενής όχι απλά στο θάλαμο αλλά στον όροφο ολόκληρο. Οι γιατροί είχαν πέσει από πάνω μου. Ήμουν υπόθεση που ήθελε ψάξιμο και όσο και αν με έκανε να νιώθω ευγνώμων για το ότι ήμουν ένα προσωπικό στοίχημα για τον κάθε γιατρό εκεί μέσα εγώ απογοητευόμουν όσο το θέμα μου τελικά ήταν τόσο πολύπλοκο. Αφού έκανα ένα χειρουργείο βγήκα από το νοσοκομείο για να περιμένω τα αποτελέσματα της βιοψίας. Η οποία ήρθε να σφραγίσει τους φόβους τους. Μπήκα με την ελπίδα πως είναι μια άτυπη πνευμονία και κατέληξα να έχω αυτοάνοσο! Σαρκοείδωση.. Η λέξη και μόνο τρομάζει. Τι είναι αυτό; Από πού προκύπτει, γιατί μου συνέβη; Πότε θα περάσει; Θα περάσει; Μπα.. το νιώθω, θα το κουβαλώ για πάντα. Πώς να το διαχειριστώ όλο αυτό; Οι γιατροί με παρότρυναν να συμβουλευτώ ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές και να γίνω επιτέλους δυνατή, χωρίς να έχουν ιδέα για πόσα χρόνια υπήρξα δυνατή. Κουράστηκα, αγανάκτησα και λύγισα. Ζητώ λίγο από τον ελεύθερο χρόνο που μου αξίζει να αφουγκραστώ τι μου συμβαίνει. Ζητώ λίγη ηρεμία να πέσω σε μελαγχολία και να τα βρω με τον εαυτό μου. Ζητώ να με καταλάβετε. Όταν με βλέπουν έξω θεωρούν πως είμαι υγιής. Αυτό το ‘καλό’ έχουν τα αυτοάνοσα. Μπερδεύουν πάντα. Όμως εγώ δεν είμαι. Μπορεί εκείνη την ώρα να υποφέρω, ή να ζαλίζομαι, ή να έχω δύσπνοια και όλοι να θεωρούν πως θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής ή απλά να είμαι γκρινιάρα. Δεν το θέλω, να το ξέρετε. Όταν ήμουν πιτσιρίκι θυμάμαι έλεγα πάντα πόσο πολύ θα ήθελα να υπάρχει ένα παράθυρο που να σε βγάζει σε ένα δωμάτιο που έχει ηχομόνωση, ώστε να μπορώ να φωνάζω μέσα εκεί τόσο δυνατά, χωρίς να με παίρνει κανείς χαμπάρι. Κανείς να μην ξέρει πότε με τρομάζει κάτι και τι είναι αυτό. Πόσο λάθος έκανα.. Αν ήξερα χθες όλα όσα ξέρω σήμερα ίσως και να είχα αποφύγει κάποια από αυτά που μου συνέβησαν. Αν είχα την πρέπουσα ενημέρωση για το πόσο σημαντικό είναι να μιλάς και να βγάζεις από μέσα σου όλο τον αρνητισμό που κουβαλάς. Πόσο σημαντικό είναι να μην αγχώνεσαι συνεχώς και άλλα τόσα που έμαθα στην πορεία ίσως όλα να ήταν αλλιώς. Τώρα τρία χρόνια μετά τη διάγνωση, συνεχίζω να έχω τα ίδια συμπτώματα, άλλοτε πιο έντονα, άλλοτε λιγότερο, παρόλα αυτά εξακολουθώ να φαίνομαι υγιής ενώ στην πράξη δεν είμαι.. Έφη Λαγωνίκα - Διεκδικώ - diekdikw.gr